• Co to jest strona normatywna?
• Jak obliczyć ilość stron normatywnych?
• Gdzie umieścić spisy (tabel, rysunków, wykresów)?
• Jak wyróżnić w tekście cytat?
• Jakie są rodzaje cudzysłowów?
• Jak stosować cudzysłów II stopnia?
• Czym różni się łącznik od myślnika?

Co to jest strona normatywna?

Strona normatywna to 1800 znaków ze spacjami.

Jak obliczyć ilość stron normatywnych?

Należy wejść w zakładkę RECENZJA i — zaznaczając wybrany tekst — kliknąć w STATYSTYKA WYRAZÓW. Liczbę ZNAKÓW ZE SPACJAMI  (przy dołączeniu pól tekstowych, przypisów dolnych i końcowych) należy podzielić przez 1800. Otrzymana wartość to liczba stron normatywnych naszego dokumentu.

Gdzie umieścić spisy (tabel, rysunków, wykresów)?

Wykazy tabel (rysunków, wykresów) należy umieszczać w pracy wówczas, gdy stanowią one istotny element publikacji. Powinny znaleźć się na końcu pracy (przed spisem treści). Rzadziej umieszcza się wykazy na początku dokumentu (choć jest to również możliwe z punktu widzenia wymogów edycyjnych).

Jak wyróżnić w tekście cytat?

W zależności od długości cytowanego tekstu możliwe są różne sposoby jego wyróżnienia.

Cytaty krótkie można umieszczać w tekście głównym pracy, nie zmieniając kroju ani wielkości pisma. Znakiem wyróżniającym cytowany tekst jest znak cudzysłowu typograficznego (polskiego).

Uwaga! Jeśli cytat ma formę samodzielnego zdania pytającego lub wykrzyknikowego, cudzysłów zamykający stawia się po tych znakach. Natomiast kropki po cudzysłowie już się nie stawia.

„Uważaj, gdzie chodzisz!”

Jeśli jednak cytat rozpoczyna się odautorską zapowiedzią cytatu, wówczas kropka powinna zamknąć całe wypowiedzenie:

Na skwerze znajdował się napis: „Uważaj, gdzie chodzisz!”.

Dla wyróżnienia cytatu można także zastosować kursywę (czyli pismo pochyłe) — tak wyróżnionych cytatów nie ujmuje się już w cudzysłów (jeden znak wyróżnienia zupełnie wystarczy).

Ważne, by zachować jednolity sposób wyróżniania cytatów w całym dokumencie.

Dłuższe cytaty (przynajmniej kilkuwierszowe) powinny zostać wydzielone z tekstu głównego. Tak wydzielonych partii tekstu nie wyróżniamy już cudzysłowem. Wystarczy oddzielić je z dołu i z góry odstępem (nie większym niż 6 pkt); można taki cytat złożyć pismem mniejszym lub równym i wówczas zastosować wcięcie od lewej.

Jakie są rodzaje cudzysłowów?
W języku polskim zasadniczo stosuje się tzw. cudzysłów typograficzny („…”) — pierwszy znak (dolny) otwiera cudzysłów, drugi (górny) zamyka go. Coraz częściej można spotkać się w tekstach pisanych w języku polskim (szczególnie w internecie) z NIEPOPRAWNYMI cudzysłowami amerykańskimi (“…”) lub z symbolem tzw. cudzysłowu maszynowego, BŁĘDNIE stosowanym zamiast cudzysłowu polskiego w tekstach ("…").

Jak stosować cudzysłów II stopnia?

Jeśli chcemy zastosować cudzysłów II stopnia (np. chcemy zawrzeć cytat w cytacie), stosujemy tzw. cudzysłów francuski («…») lub niemiecki (»…«). Znak ten dostępny jest w programie Word w SYMBOLACH. Niekiedy spotyka się BŁĘDNIE stosowane jako cudzysłowy II stopnia podwójne znaki mniejszości lub większości (<<; >>). Nie należy także wyróżniać cudzysłowu II stopnia za pomocą apostrofu pojedynczego lub podwójnego (‘; ‘’), choć dopuszcza się takie oznaczenie w przypadku cudzysłowu III stopnia (to jednak bardzo rzadko spotykane sytuacje).

Czym różni się łącznik od myślnika?

Łącznik (inaczej dywiz) (-) jest znakiem wewnątrzwyrazowym o funkcji spajającej (łączącej). Występuje on np. w zestawieniach przymiotnikowym, np. oznaczeniach połączeń kolorystycznych (biało-czerwony) lub rzeczownikowych, np. w dwuczłonowych nazwach miejscowości (Bielsko-Biała) czy nazwiskach dwuczłonowych (Pawlikowska-Jasnorzewska). Stosuje się go także np. do łączenia przedrostków (np. quasi-naukowy), w parach wyrazowych traktowanych jako całość znaczeniowa (np. gadu-gadu, coca-cola) oraz w zestawieniach liczbowo-słownych (np. 10-lecie).

Łącznik jest krótszy od myślnika i nie oddziela się go spacjami od wyrazu.

Myślnik ma postać pauzy (—) lub półpauzy i ma funkcję oddzielającą wyrazy (czy fragmenty wypowiedzi). Jak sama nazwa wskazuje, wymaga przerwy (pomyślenia, oddechu). Oddziela się go zatem zwykle spacjami z obu stron, a stosuje się np. w zapisie dialogów, na początku przytoczenia cudzej wypowiedzi, przy wyliczeniach, w opisie relacji czasowych czy przestrzennych (np. mecz Polska — Anglia; pociąg Warszawa — Łódź).